Λίγα λόγια για τον φεντεραλισμό

Με δεδομένη τη συζήτηση που έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό, για το αν ο φεντεραλισμός είναι η αναγκαία και ικανή συνθήκη για την συνέχεια της ΕΕ, σαν ο μονόδρομος δηλαδή που θα σώσει την Ε.Ε. από τη χρεωκοπία, ας δούμε περί τίνος πρόκειται.

Καταρχήν, Φεντεραλισμός σημαίνει την πολιτική θεωρία που υποστηρίζει το ομοσπονδιακό σύστημα διακυβέρνησης του κράτους(Λεξικό Τριανταφυλλίδη). 
Αυτός είναι ο τυπικός ορισμός. Στην περίπτωση της Ε.Ε, βέβαια δεν μιλάμε για κράτος αλλά για ένα σύνολο κρατών στα οποία πρέπει να εφαρμοστεί ένα ενιαίο σύστημα διακυβέρνησης στα πρότυπα περίπου των ΗΠΑ.

Το μοντέλο των ΗΠΑ περιγράφεται από πέντε κύρια σημεία: 

- ένα κοινό νόμισμα που το διαχειρίζεται μια ομοσπονδιακή υπηρεσία.

- μία κοινή αγορά για εργασία, προϊόντα και κεφάλαια.

- έναν κοινό προϋπολογισμό, ο οποίος μπορεί να αποτρέψει οικονομικές αναταράξεις σε Πολιτείες.

- μια ομοσπονδιακή κυβέρνηση που αναλαμβάνει την ευθύνη για την αντιμετώπιση άλλων μεγάλων κινδύνων, σαν αυτούς που προέρχονται από τον τραπεζικό τομέα.

- και Πολιτείες που δεν παίζουν κανέναν ρόλο στη μακρο-οικονομική σταθεροποίηση. 

Το μοντέλο αυτό υπήρξε η πλατφόρμα που χρησιμοποιήθηκε για τη δημιουργία της νομισματικής ένωσης,αλλά ,όπως είναι φανερό, σε κανένα απ` τα υπόλοιπα σημεία δεν έχει υπάρξει αντίστοιχη σύγκλιση.

Ο φεντεραλισμός, όπως προτείνεται να εφαρμοστεί στην περίπτωση της ΕΕ, απαιτεί την κατάργηση των εθνικών κρατών ή την ελαχιστοποίηση της κυριαρχίας τους ώστε η Ελλάδα, η Γαλλία κ.λπ. να καταστούν Νομαρχίες μιας κεντρικής κυβέρνησης των Βρυξελλών.

Παρακάτω θα δούμε τα υπέρ και τα κατά μίας Ομοσπονδιοποίησης της ΕΕ, όπως περιγράφεται από τον Andrew Heywood στο «Πολιτική»:

ΥΠΕΡ

• Καλλιεργώντας τον κοσμοπολιτισμό ωθεί τους ευρωπαϊκούς λαούς να ξεφύγουν από τον στενό και απομονωτιστικό εθνικισμό.
• Η οικονομική, νομισματική και πολιτική ενοποίηση δημιουργούν ένα βαθμό αλληλεξάρτησης μεταξύ των κρατών που καθιστά αδιανόητο τον πόλεμο ή μια ευρείας κλίμακας σύγκρουση στην Ευρώπη.
• Η κατοχύρωση μιας πανευρωπαϊκής αγοράς ενισχύει την ευημερία και την ανάπτυξη και παρέχει στην Ευρώπη ασφάλεια στην παγκόσμια οικονομία.
• Η «κοινή» κυριαρχία είναι ο μόνος τρόπος με τον οποίο τα ευρωπαϊκά κράτη μπορούν να ασκήσουν σημαντική και ανεξάρτητη επιρροή στην παγκόσμια σκηνή.
• Η πολιτική και η οικονομική ενοποίηση συμβαδίζουν, καθότι μία ενιαία αγορά πρέπει να ρυθμίζεται από κοινούς κανόνες και αποφάσεις.
• Η ιδιότητα του Ευρωπαίου πολίτη παρέχει στα άτομα ευρύτερο και, μερικές φορές, ισχυρότερο φάσμα δικαιωμάτων, ελευθεριών και ευκαιριών.

ΚΑΤΑ

• Η διάβρωση της εθνικής κυριαρχίας σημαίνει ότι η λήψη αποφάσεων δεν συνυπολογίζει διαφορετικές εθνικές ανάγκες και συμφέροντα.
• Οι ιστορικά εμπεδωμένες εθνικές ταυτότητες αποδυναμώνονται, ηροκαλώντας ενίοτε εχθρότητα και βίαιες εθνικιστικές αντιδράσεις.
• Οι εθνικές, γλωσσικές και πολιτισμικές διαφορές καθιστούν αδύνατη την εδραίωση αυθεντικών σχέσεων πολιτικής υπακοής προς τους θεσμούς της Ε.Ε.
• Το δημοκρατικό έλλειμμα δεν θα ξεπεραστεί ποτέ λόγω της απόστασης μεταξύ των θεσμών της Ε.Ε. και των ευρωπαϊκών πληθυσμών.
• Η ολοκλήρωση καθοδηγήθηκε εν πολλοίς από πολιτικές ελίτ και επιχειρηματικά συμφέροντα που θέλησαν να χειραγωγήσουν τους ευρωπαϊκούς λαούς ώστε να υποστηρίξουν τη Νέα Ευρώπη.
• Η ολοκλήρωση ωφελεί πρωτίστως τα μεγάλα και οικονομικά ισχυρά κράτη και θα οδηγήσει τελικά σε μια Ευρώπη υπό γερμανική ηγεμονία.

Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι ο Heywood αναφέρθηκε στη Γερμανία, πάνω από δέκα χρόνια πριν...Και εδώ μπαίνει το βασικό ερώτημα: Ειναι δυνατόν να υπάρξει ομοσπονδιοποίηση με βάση το Γερμανικό Δίκαιο και τις ακραίες νεοφιλελεύθερες πολιτικές που οδηγούν τους λαούς, ειδικά του φτωχού Νότου ,σε απελπισία και που, ναι μεν, δανείζεται στο όνομα της αλληλεγγύης αλλά υποχρεώνεται σε δυσβάσταχτα δημοσιονομικά μέτρα;

 Είναι νομίζουμε πρόδηλο, οτι τα «κατά» είναι περισσότερα απ' τα «υπέρ» και δεν   αφήνουν περιθώριο για να ολοκληρωθεί το εγχείρημα.

Το φαινόμενο του 100ου πιθήκου ή μια παραβολή για τη διάδοση της πολιτικής συνειδητοποίησης

Ο ιαπωνικός πίθηκος Fuscata Macacca, έχει παρατηρηθεί από επιστήμονες, μέσα στην άγρια φύση, για μια συνεχή περίοδο πάνω από 30 έτη. Το 1952 στο νησί Koshima, επιστήμονες παρείχαν στους πιθήκους γλυκοπατάτες πεταμένες στην άμμο ως τροφή.
Στους πιθήκους άρεσε η γεύση των ωμών γλυκοπατατών αλλά δεν τους άρεσε το χώμα στη φλούδα τους. Ένα θηλυκό 18 μηνών με το όνομα Ημο, βρήκε ότι θα μπορούσε να λύσει το πρόβλημα σε ένα κοντινό ρέμα. Δίδαξε αυτή την τεχνική στη μητέρα της. Η σύντροφοι της έμαθαν επίσης αυτό το νέο τρόπο και το δίδαξαν στις μητέρες τους. Αυτή η κοινωνική καινοτομία υιοθετήθηκε βαθμιαία από διάφορους πιθήκους μπροστά στα μάτια των επιστημόνων.
Μεταξύ 1952 και 1958, όλοι οι νέοι πίθηκοι έμαθαν να πλένουν τις αμμώδεις γλυκοπατάτες για να τις κάνουν πιο εύγευστες. Μόνο οι ενήλικες που μιμήθηκαν τα παιδιά τους έμαθαν αυτή την κοινωνική εξέλιξη. Άλλοι ενήλικες συνέχισαν να τρώνε τις βρώμικες γλυκοπατάτες. Μετά έγινε κάτι εντυπωσιακό. Το φθινόπωρο του 1958, ένας αριθμός πιθήκων Macacca έπλεναν τις γλυκοπατάτες, ο ακριβής αριθμός δεν είναι γνωστός.
Ας υποθέσουμε, όταν βγήκε ο ήλιος ένα πρωί, υπήρχαν 99 πίθηκοι στο νησί Koshima, που είχαν μάθει να πλένουν τις γλυκοπατάτες στους. Ας υποθέσουμε επίσης ότι αργότερα το ίδιο πρωί, ο εκατοστός πίθηκος έμαθε και αυτός να πλένει γλυκοπατάτες.
Μετά συνέβη!
Μέχρι εκείνο το βράδυ, σχεδόν όλοι οι πίθηκοι στη φυλή έπλεναν τις γλυκοπατάτες πριν τις φάνε. Η προστιθέμενη ενέργεια αυτού του 100ου πιθήκου δημιούργησε κάπως μια σημαντική ιδεολογική καινοτομία!
Προσέξτε. Μια εκπληκτική παρατήρηση σημειώθηκε από αυτούς τους επιστήμονες και ήταν ότι η συνήθεια του πλυσίματος της γλυκοπατάτας κατόπιν πήδησε πέρα από τη θάλασσα. Οι αποικίες των πιθήκων σε άλλα νησιά αλλά και όλοι οι πίθηκοι στην ηπειρωτική χώρα Takasakiyama άρχισαν να πλένουν τις γλυκοπατάτες τους! -Lyall Watson (Lifetide )
Κατά συνέπεια, όταν επιτυγχάνεται ένας ορισμένος κρίσιμος αριθμός ατόμων που έχουν μια συνειδητοποίηση, αυτή η νέα συνειδητοποίηση μπορεί να κοινωνηθεί από νου σε νου. Αν και ο ακριβής αριθμός μπορεί να διαφέρει, το φαινόμενο του Εκατοστού Πιθήκου δηλώνει ότι, όταν ένας συγκεκριμένος αριθμός ατόμων γνωρίζουν ένα νέο τρόπο, μπορεί να παραμείνει στην ιδιοκτησία συνείδησης αυτών των ανθρώπων. Αλλά, υπάρχει ένα σημείο, στο οποίο, εάν ένα μόνο ή και περισσότερα άτομα συγχρονιστούν σε αυτή τη νέα γνώση - συνειδητοποίηση, ένας τομέας ενισχύεται έτσι ώστε, αυτή η συνειδητοποίηση υιοθετείται σχεδόν από όλους! -Ken Keyes ( The Hundredth Monkey )

Μερική αναδημοσίευση από το  http://hellenic-spirit.blogspot.gr

Ευρωβαρόμετρο του περασμένου Νοεμβρίου.

Στην ερώτηση που απαντούσε σε ποια κατεύθυνση κινείται η Ελλάδα, το 81% των ερωτηθέντων θεώρησε ότι η χώρα ακολουθεί λάθος δρόμο, σύμφωνα με το ευρωβαρόμετρο του περασμένου Νοεμβρίου.

Υπάρχει, λοιπόν κι ένα 19% που βλέπει τα πράγματα διαφορετικά. Έτσι λέει η αριθμητική. Κατά παράβαση της κοινής λογικής. 

Απορείς!

Σκέφτεσαι κατ’ αρχήν ότι 19 στους 100 Έλληνες είναι ηλίθιοι!

Όμως όχι! Ακόμα και οι ηλίθιοι βλέπουν τις ουρές των συσσιτίων να μεγαλώνουν [μόνον για Έλληνες (sic)]. Ακόμα και οι ηλίθιοι! Ακόμα και οι ηλίθιοι βλέπουν τα λουκέτα και τα κλειστά μαγαζιά. Ακόμα και οι ηλίθιοι βάζοντας το χέρι στην τσέπη, τη βρίσκουν άδεια! Ακόμα και οι ηλίθιοι έχουν μείνει άνεργοι. Πρωτίστως, οι ηλίθιοι!

ΔΕΝ ΑΠΕΧΟΥΜΕ. Πάμε στις κάλπες με οργή και τιμωρούμε.

Εμείς οι πολίτες, έχουμε δύο δυνατότητες για να αλλάξουμε τα πολιτικά πράγματα. Είτε να εξεγερθούμε και να ανατρέψουμε το εξουσιαστικό σύστημα, είτε να συμμετέχουμε, σύμφωνα με τους όρους που βάζει το ίδιο το σύστημα. Δηλαδή με τη μόνη δυνατότητα που μας δίνει, με την ψήφο μας για την εκλογή των «αντιπροσώπων» μας και μόνο. Προφανώς δεν συνιστούμε την πρώτη δυνατότητα.

Φυσικά, ούτε η ψήφος μας για την εκλογή των αντιπροσώπων αλλάζει τίποτα, αφού η εκλογή των ανθρώπων του συστήματος είναι πάντα προδιαγεγραμμένη, με την επιλογή τους από πάνω, την προβολή και την πριμοδότησή τους. Εξάλλου υπάρχει και η κομματική πειθαρχία για όσους έχουν συνειδησιακά προβλήματα. Οι υπόλοιποι δύστυχοι υποψήφιοι που στολίζουν τα ψηφοδέλτια, βάζουν την κούφια ματαιοδοξία τους, ντεκόρ στο «δημοκρατικό» σκηνικό του συστήματος. Αυτό ακριβώς το στενά ολιγαρχικό πολιτικό σύστημα μας έφτασε στο σημερινό χάλι και στον διεθνή εξευτελισμό.

Η Μάρω πάει Eκλογές

Μίλαγα με τη Μάρω χθες το βράδυ και το έφερε η κουβέντα στο θέμα των ημερών: τις αυτοδιοικητικές εκλογές. Η αλήθεια είναι ότι η Μάρω δεν ήταν με τα νερά μου∙ αμέσως το κατάλαβα, αλλά παρόλο που μπήκα στον πειρασμό να την «ψήσω», το απέφυγα, γιατί το θεώρησα άκομψο να κάνω μαζί της πολιτικό ψωνιστήρι –ποιος είμαι εγώ που θα έλεγα στη Μάρω τι να ψηφίσει.

Κανένας, βέβαια, δεν μπορεί να αφαιρέσει το δικαίωμα από τη Μάρω να έχει τα δικά της, τα προσωπικά κριτήρια. Μόνη της  θα επιλέξει τι θα ψηφίσει στις επόμενες εκλογές. Την ψήφο της θα την ρίξει λογαριάζοντας τη συγγένεια ή τη φιλία, την ευγνωμοσύνη προς τον γιατρό που έσωσε κάποτε τη ζωή του αδελφού της ή την υποχρέωση που έχει προς τον συνταξιούχο αστυνομικό διευθυντή -κατεβαίνει ο γιός του υποψήφιος- που από φιλία διευθετούσε τις κλήσεις της παράνομης στάθμευσης, παλιά  -τότε που ακόμα οδηγούσε το αυτοκίνητό της, γιατί τώρα, πάει πια, τις κατέθεσε τις πινακίδες της κι η Μάρω. 

Μπορεί, την τελευταία στιγμή, η αναποφάσιστη Μάρω να δώσει σημασία στη φάτσα ενός υποψηφίου στο διαφημιστικό του φυλλάδιο  ή στην καθαριότητα των νυχιών του, έτσι που θα απλώσει το χέρι του σε χειραψία. Ή απλώς να τον θυμηθεί, έτσι που θα τον δει να περνάει έξω από το σπίτι της και να την καλημερίζει για να υφαρπάξει την ψήφο της ή επειδή έτυχε να υπάρχει γνωριμία και συμπάθεια παλιά. 

Άλλοι, απλοί άνθρωποι όπως η Μάρω, άνθρωποι της διπλανής πόρτας κι αυτοί, αλλού, θα βάλουν πάνω απ’ όλα την ποδοσφαιρική ομάδα και τον Πρόεδρο. 

Άλλοι πάλι, θα επιμείνουν πολιτικά, χωρίς να ξεχνούν το Μνημόνιο και τις οδύνες, όταν θα στηθούν στην ουρά για να ψηφίσουν, θέλοντας να σπάσουν τα μούτρα ορισμένων υποψηφίων, που θα περιτριγυρίζουν ανενδοίαστοι μέσα-έξω στα εκλογικά κέντρα, την ώρα που οι εκλογικοί αντιπρόσωποι θα φυλλομετρούν τα ψηφοδέλτια. 

Το πώς διαμορφώνονται τα κριτήρια του κάθε ψηφοφόρου είναι μια συζήτηση δαιδαλώδης, πράγματι.

Έχει βάλει το χεράκι της η κρίση και στην τσέπη σου Μάρω μου, όμως, όλοι τα ίδια τραβάμε. Έχεις καταλάβει κι εσύ όπως όλοι –πόσο μάλλον εσύ Μάρω, που δεν είσαι και καμιά ανόητη, όλοι έχομε πια καταλάβει ποιοι μας έφεραν μέχρι εδώ! Όλοι αυτοί που διαχειρίστηκαν τα κοινά όλα αυτά τα χρόνια και να που μας κατάντησαν εδώ που καταντήσαμε.

Τους βλέπεις όμως, βρε Μάρω, ακαταπόνητοι: Να δες εδώ στα Χανιά, για παράδειγμα, τι γίνεται –παντού τα ίδια, δηλαδή: 

Απεκδύονται των κομματικών τους σκελεών και ξεβράκωτοι ανακατεύονται μεταξύ τους οι ίδιοι και οι απαράλλαχτοι και κάνουν έναν απίστευτο αχταρμά: 

Ο ένας, ο πρασινοφρουρός, που κυκλοφορούσε κάποτε καβάλα στη βέσπα της εξουσίας του χωρίς κράνος, κι έδινε ως Αντιδήμαρχος και το καλό παράδειγμα, νταής και νυχτερινός κατεδαφιστής λιμενικών περιπτέρων, τώρα «μας κοιτάει στα μάτια», όπως λέει στη ραδιοφωνική διαφήμιση -και μάλιστα στο πλευρό εκείνου του επίδοξου Δημάρχου που κάποτε προσπαθούσε να εμποδίσει την καταστροφή αυτού του νεώτερου αρχιτεκτονικού μνημείου των Χανίων που ο όψιμος υπαρχηγός του κατεδάφισε νύχτα! 

Ο άλλος που έκανε όλα αυτά τα χρόνια τον ηγέτη της αντιπολίτευσης, τώρα αγκαλιά με τον Δήμαρχο που ούτε τα γκρεμίσματα δεν κατάφερε να κάνει με σωστό τρόπο στη θητεία του, για να μην αρχίσομε να κουβεντιάζομε για τις απρέπειες αυτής της κοντόφθαλμης και αναποτελεσματικής δημοτικής αρχής που σε λίγο θα αποτελεί κι άλλο κακό παρελθόν. 

Από παραδίπλα άλλος επίδοξος ηγέτης που θα λύνει –λέει, άμα κάνεις τη διαίρεση- 20 προβλήματα το χρόνο. Όπως έγραφα επί λέξει τις προάλλες σε μια υποστηρίκτριά του και συνυποψήφιά του, θα αντιγράψω: «Θα πρέπει όμως να σκεφτούμε, ότι ο επικεφαλής της παράταξής σας υπήρξε σημαίνον στέλεχος προηγούμενων δημαρχιακών αρχών, στις εποχές που δέναμε τα σκυλιά με τα λουκάνικα… Από τότε που ούτε το στατόπεδο Μαρκόπουλου δόθηκε στον Δήμο, όπως θα μπορούσε να έχει δοθεί, ούτε τα επτά νεώρια αναστηλώθηκαν ποτέ και συνεχίζουν να ρημάζουν. Δεν κατάφερε τίποτα ο επικεφαλής σας τότε που "λεφτά υπήρχαν" (sic) και θα τα καταφέρει καλύτερα τώρα, που έχομε να διαχειριστούμε τη φτώχεια μας? Αφήστε το καλύτερα.». 

Ακρίβώς, Μάρω μου, άστο καλύτερα:  Όλοι αυτοί που κυβέρνησαν και που θέλουν να συνεχίσουν να κυβερνούν, μυαλό δεν έβαλαν, παρά μόνο κάποια φρέσκα πρόσωπα πρόσθεσαν στην τράπουλα για να μας παίξουν πάλι τον παπά! Αυτά ήθελα να πω στη Μάρω, αλλά ντράπηκα. 

Όλοι εμείς που έχομε ακόμα μια αξιοπρέπεια στη ζωή μας, όλοι εμείς που δε μας έχουν στερήσει ακόμα το δικαίωμα στη ζωή, όλοι εμείς που δε βιώνομε ακόμα στο δικό μας πετσί την ανθρωπιστική κρίση που μαστίζει πολλούς συνανθρώπους μας, εμείς όλοι καταλαβαίνουμε πια ότι τα πράγματα δεν πάνε καθόλου καλά. 

Δε θα της πεις εσύ της Μάρως –και της κάθε Μάρως, πια παράταξη θα ψηφίσει. Μπορεί να μην ασχολείται και πολύ με τα πολιτικά πράγματα, αλλά δεν είναι ηλίθια, ακούει, βλέπει και αισθάνεται ότι τα πράγματα πάνε προς το χειρότερο∙ όταν έρθει η στιγμή, αυτή θα κρίνει μόνη της.

Αλλά δεν μπορείς να μην της το πεις, κι αυτό δεν άντεξα, αυτό της το είπα: 

Ανάμεσα στους κουμπάρους σου, βρε Μάρω, αν ψηφίζεις τους κουμπάρους σου, ούτε ξέρω ούτε σε ρωτάω να μου πεις, διάλεξε τον έξυπνο –όχι το βλάκα, γιατί είδες που μας κατάντησαν οι βλάκες! Τον έντιμο, όχι τον πεζεβένγκη! Γιατί τους είδες τους πεζεβένγκηδες!

Αν ψηφίζεις με θυμό βρε Μάρω, σε καταλαβαίνω, επειδή σου διέλυσαν τη ζωή οι Ολετήρες που μας κυβερνούν. Δε με νοιάζει αν είσαι αριστερή ή δεξιά, ρε Μάρω, αναλόγως τις πεποιθήσεις σου, θα διαλέξεις τι θα ψηφίσεις και κανείς δε θα σου κάνει υποδείξεις. 

Μη διαλέξεις όμως βρε Μάρω μου, ανάμεσα στους ανθυποψήφιους, πάλι αυτούς τους ίδιους τους κρατικοδίαιτους, αυτούς τους ευέλικτους παρατρεχάμενους, αυτούς που αναθράφηκαν και ανδρώθηκαν μέσα στην κοπριά των σκοτεινών πολιτικών γραφείων, εκεί όπου ευδοκιμούσαν πάντα τα άνθη του κακού. Απέφυγε τους αυτή τη φορά, αυτούς που έχτισαν τις καριέρες τους ακροπατώντας στους υπόγειους διαδρόμους της διαπλοκής και διαβιώνοντας με εγγυημένο αντάλλαγμα των κακών υπηρεσιών τους, την ισόβια σίτισή τους από τον δημόσιο κορβανά.    

Ο καθένας θα ψηφίσει με τα δικά του κριτήρια, αλλά ειδικά όταν μιλάμε για τις εκλογές τις αυτοδιοικητικές -κι αυτό το είπα στη Μάρω- είναι μερικοί μπαγάσηδες που είναι γνωστοί και μη εξαιρετέοι∙ αγιογδύτες περίφημοι που κουβαλάνε από πίσω τους όχι ψηφοφόρους, αλλά οπαδούς σαν τα κουράδια, που τους ψηφίζουνε μονοκούκι. 

Πώς τα καταφέρνουν? Αλλά τα καταφέρνουν! 

Είναι κι αυτό ένα από τα άχθη της δημοκρατίας μας κι έτσι καταντήσαμε να μη μας διοικούν οι άριστοι, αλλά οι άχρηστοι! 

Αλλά αν δεν πάμε να ψηφίσομε, πάλι  θα τους επιβραβεύσουμε, γιατί στις προηγούμενες εκλογές, τα δημοτικά συμβούλια των πόλεών μας αναδείχθηκαν με 40% αποχή! Η δική μας αποχή, μπορεί να γίνει δύναμη ανατροπής Μάρω μου! Αυτό της το είπα της Μάρως και σαν να γυάλισε το μάτι της, όταν άκουσε τη λέξη «ανατροπή»…

Αλλά τα περισσότερα που ήθελα να πω στη Μάρω δεν τα είπα∙ και τώρα που μετάνιωσα, γράφω ετούτες τις γραμμές…

 

 my-pillow-book